Da moze

Da moze sreca, vo vreca da se najde,
so pari da se kupi, i po klupi, da ja ima,
pa i na drvjata da raste, sekoj da moze da ja zima,
Da moze radost, da vkusi dete,
od raspadnata familija,
kade sekoj den e pekol,
da dojde podobro vreme,
kade neplodna e zemjata,
da iznikne plodno seme.
Da moze soncev zrag, da vidi,
covek opkolen vo mrak,
da bide jak, sekoj slap,
i dobar, sekoj los,
da bideme vo isti kos.
Da moze zelena, da vidam boja,
na listovite,
a ne isuseni zolti lisja,
da gledam po parkovite,
i ovenati cvetovi,
da gledam po dvorovite.
Da moze omraza
da ne se toci od zborovite,
da ima pari dovolno,
da se otplatat dolgovite.
Da moze okoto da gleda
se na srce mu lezi,
da sopre seta beda,
i se gubi se sto tezi.
Da moze, da bide, denot svetol,
nocta posvetla od denot,
sonot realnost, fantazija stvarnost,
covek da moze, da znae za lojalnost.
Da moze mrtviot da stane,
da ne poseti, povtorno vamu,
da se pofali, pozali,
da kaze kako e tamu.
Da moze lagata vistina,
da stane za cas,
da zraci toplina od srce,
seto ispolneto so mras.
Da moze svetot dalecen da ne e,
letot, besplaten do kade sakas,
da odis, da go vidis, gradot od sonistata,
kade se krivi linii, da se ispravat patistata.
Da moze prijatel da bide, prijatel do kraj,
da ti kaze, tuka sum za tebe brate, te sakam znaj,
i da ti podade raka, vo maka,
vo tesko, da gi brise, solzite sto tecat,
da ti pomogne, da gi prebolis, ranite sto silno pecat.
Da moze momce da te svati,
da vleze nis tvoite vrati,
vo vnatresnosta tvoja, da ostavi slika svoja,
i da znae da te ceni, da te saka, da mu znacis,
da mu budes se na svetot, ti na nebo da go kacis.
Da moze poubav da bide, momentot od vcera,
i spomenot, da ne boli tolku, kolku sto boli,
da nema glad i zed, siromastija, i ludje bosi, goli.
Da moze barem nekolku casovi
zivotot vakov da bide,
da znam deka toa se casovi,
vo vreme najubavo za mene,
da znam, deka, toa vreme e narednoto sto ide.